Hogwart

Aisza Blue

Systematyka – podział stworzeń magicznych

Niektóre istoty magiczne, np. centaury bardzo nie lubią, gdy traktuje się je z góry. Uważają, że las należy wyłącznie do nich, że są najlepsze we wróżbiarstwie i nigdy nie bratają się z ludźmi. Wielu niedoświadczonych czarodziejów próbujących rozkazywać centaurom, wywyższających się w ich obecności, albo co gorsze, używających wobec nich magii zostało porwanych i uniesionych w głąb ciemnych puszcz. Cóż te pół-ludzkie, pół-końskie istoty z nimi robiły? Nie wiadomo, bo gdy niefortunni czarodzieje wracają do domów, co zdarza się niezwykle rzadko zazwyczaj nie są w stanie o tym opowiedzieć.

W 1 roku nauki ONMS zapoznacie się z każdą z tych grup bardzo ogólnikowo, ponieważ będziecie zajmować się głównie zwierzętami magicznymi.Zwierzęta magiczne

Zwierzęta magiczne najłatwiej spotkać i odróżnić. Stanowią zdecydowaną większość stworzeń spotykanych w świecie czarów, dlatego też na większości lekcji opieki nad magicznymi stworzeniami będziecie mówić właśnie o nich.

Krótka charakterystyka poszczególnych gatunków zwierz±t
Bahanka
Bahanki są mylone z elfami, chociaż są to dwa inne gatunki. Bahanki, podobnie jak elfy wyglądają jak malutki człowieczek, ale całe ciałko bahanki jest pokryte grubym czarnym włosem, ma po dwie pary rąk i nóg i grube, zaokrąglone i błyszczące skrzydła. Mają również dwa rzędy ostrych, jadowitych zębów (w razie ugryzienia należy zażyć antidotum). Żyją w północnej Europie i Ameryce, gdyż wolą one chłodny klimat. Składają do pięciuset jaj na raz i zakopują je. Młode wykluwają się szybko, bo po 2-3 tygodniach.

Bazyliszek
Pierwszy znany, zarejestrowany bazyliszek został wyhodowany przez greckiego czarnoksiężnika - Herpona Podłego, wężousty po wielu eksperymentach odkrył, że gdy kurzego jaja podrzuconego ropusze wykluwa się olbrzymi wąż, który posiada niebezpieczne moce. Bazyliszek jest szmaragdowozielony który może osiągnąć nawet 50 stóp długości! Samiec ma szkarłatny grzebień na głowie, śmiertelnie jadowite kły, i bardzo niebezpieczną broń, własne oczy. Gdy ktoś w nie spojrzy, natychmiast pada trupem. Lecz gdy ktoś spojrzy na nie przez np. lusterko, to taki "szczęśliwiec" zostaje tylko spetryfikowany. Jeśli pożywienia jest wystarczająco dużo (żywią się wszelkimi ssakami, ptakami i większością gadów) bazyliszek może dożyć bardzo podeszłęgo wieku (podobno okaz Herpona Podłego przeżył 900 lat!). Hodowla tych niebezpiecznych stworzeń jest zakazana od średniowiecza, ale bardzo łatwo to ukryć, wystarczy wyjąć kurze jajo spod ropuchy. Tak czy siak, bazyliszki mogą kontrolować tylko wężouści, co nie znaczy, że będą oni ich na pewno słuchać.
Rodzaje bazyliszków:
1.Bazyliszek Złoty - zatruwa spojrzeniem
2.Bazyliszek Ognisty - zieje ogniem
3.Bazyliszek Pospolity - najgroźniejszy z bazyliszków; olbrzymi szmaragdowozielony wąż, który może osiągnąć nawet 50 stóp długości! Samiec ma szkarłatny grzebień na głowie, śmiertelnie jadowite kły i bardzo niebezpieczną broń - własne oczy. Kiedy ktoś w nie spojrzy natychmiast pada trupem, gdy ktoś spojrzy na nie przez np. lusterko zostaje "tylko" spetryfikowany

Błotoryj
Błotoryj zamieszkuje moczary Europy i obu Ameryk. Kiedy się nie rusza, przypomina kłodę dreewna, ale po uważnymprzyjrzeniu się, można zauważyć płetwiaste łapy i bardzo ostre zęby.Błotoryj pływa i pełza po moczarach. Żywi się głównie małymi ssakami, ale może również poważnie poranić nogi pieszych przechodzących przez bagno, w którym zamieszkuje. Jego smakołykiem jest jedak mandagora. Zdarza się, żę hodowcy mandagory wyrywają nać tej cennej rośliny i znajdują na końcu krwawe strzępy tego, co pozostało z posiłku błotoryja.

Buchorożec
Buchorożec jest dużym, szarym zwierzęciem afrykańskim obdarzonym olbrzymią siłą. Osiąga ciężar jednej tony i z daleka można go pomylić z nosorożcem. Ma grubą skórę, która odbija większość czarów i uroków, duży ostry róg na nosie i długi ogon, z wyglądu przypominający linę. Rodzi na raz tylko jedno młode. Buchorożęc nie atakuje, jeśli nie jest nachalnie prowokowany, ale gdy zacznie szarżować, rezultaty bywają straszne. Róg buchorożca może przeciąć wszystko, od skóry po metal, i zawiera śmiertelnie niebezpieczny płyn, który wstrzyknięty w cokolwiek powoduje, że to coś wybucha.
Populacja buchorożców nie jest duża, ponieważ podczas sezonu godowego walczące samce doprowadzają się wzajemnie do eksplozji. Buchorożce są traktowane przez afrykańskich czarodziejów z niezwykłą ostrożnością. Ich rogi, ogony, i wybuchowy jad są wykorzystywane do sporządzania eliksirów, chociaż zakwalifikowano je do materiałów handlowych klasy B (niebezpieczne i podlegające ścisłej kontroli).

Chimera
Chimera jest bardzo rzadko spotykanym greckim potworem o głowie lwa, tułowiu kozy oraz ogonie smoka. Jest złośliwa i krwiożercza, chimery są niezwykle niebezpiecznie. Znany jest tylko jeden przypadek pokonania jej, a czarodziej któremu się udał ten wyczyn, wyczerpany walką spadł z pegaza i zginął na miejscu.

Chochlik
Chochliki najczęściej są spotykane w Kornwalii. Mają wyrazistą niebieską barwę, wzrost nie przekracza 8 cali i są bardzo złośliwe. Kochają płatać wszelakie figle czy psikusy, chociaż nie mają one skrzydeł, mogą latać. Nieraz zdarzało się, że chwytały uszy niczego się nie spodziewających ludzi, i zanosiły ich na szczyty drzew czy budynków. Wydają bardzo wysokie i piskliwe dźwięki, które rozumieją tylko one same, są żyworodne.

Chropianek
Chropianki są małymi pasożytami, których długość dochodzi do jednej dwudziestej cala. Z wyglądu przypominają kraby z dużymi kłami. Przywabia je magia, mogą zagnieździć się w futrze i piórach takich stworzeń, jak psidwaki czy lelki wróżebniki. Wdzierają się też do domostw czarodziejów, atakując takie magiczne przedmioty jak różdżki, z których sukcesywnie wygryzają magiczny rdzeń, albo brudne kociołki z których zlizują zaschnięte resztki eliksirów. Chociaż chropianków łatwo się pozbyć za pomocą jednego z licznych środków dostępnych na rynku, poważne inwazje mogą wymagać wizyty funkcjonariuszy Sekcji Szkodników Urzędu Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami, gdyż napęczniałe od magicznych substancji chropianki są bardzo trudne do zwalczenia.

Ciamarnica
Ciamarnice żyją tylko na dnie Morza Północnego, stworzenie o bardzo prostej budowie. Długość do dziesięciu cali, skłąda się z gumowatego otworu gębowego oraz woreczka z jadem. Gdy ciamarnica jest atakowana, kurczy swój woreczek jadowy i opryskuje napastnika trucizną. Trytony wykorzystują ją jako broń, a czarodzieje pozyskują jej jad, gdyż używa się go do warzenia eliksirów. Mimo wszystko praktyka ta podlega ścisłej kontroli.

Czerwony Kapturek
Karłowate stworzenia żyją w jamach na dawnych polach bitew i wszystkich innych miejscach gdzie niegdyś została rozlana krew ludzka. Łatwo je odpędzić prostymi zaklęciami, są bardzo niebezpieczne dla samotnych mugoli, których w ciemne noce próbują zartłuc pałkami na śmierć. Czerwone kapturki spotyka się najczęściej w północnej Europie, ale w malutkich ilościach są również na innych kontynentach.

Demimoz
Demimoz jest spotykany wyłącznie na Dalekim Wschodzie, na dodatek niezwykle rzadko, bo zwierzę to w obliczu zagrożenia staje się niewidzialne. Tylko nieliczni, wyszkoleni łowcy potrafią je wytropić. Są pokojowo nastawionymi, roślinożernymi stworzeniami, przypominającymi pełną wdzięku bezogoniastą małpę. Mają wielkie, czarne i smutne oczy, zazwyczaj schowane pod szopą włosów. Całe jego ciało jest pokryte długimi, jedwabistymi, delikatnymi i srebrzystymi włosami. Skóry demimozów są niezwykle cenne, gdyż przędzie się z nich peleryny-niewidki.

Dirikrak
Pochodzi z Mauritiusa, jest pulchnym nielotem o puszystych piórach. Znany ze szczególnego sposobu ucieczek przed niebezpieczeństwem. Wykorzystując zdolność teleportacji, znika wśród głębiących się piór i pojawia się w innym miejscu. Mugole znali już w przeszłości dirikraki, lecz znali je pod nazwą dodo. Nie mieli oczywiście pojęcia, że dirikraki umieją znikać - uważają, ze wytępili je przez nadmierne polowania. Wydaje się, że ten fakt uświadomił im niebezpieczeństwo bezmyślnego zabijania zwierząt, w związku z czym Międzynarodowa Konfederacja Czarodziejów, stwierdziła, że nie ma sensu mówić im, że dirikrak wcale nie wyginął.

Druzgotek
Rogaty, bladozielony demon wodny jest spotykany w jeziorach Wielkiej Brytanii i Irlandii. Żywi się małymi rybami, jest agresywny zarówno w stosunku do mugoli, jak i do czarodziejów. Ma bardzo długie palce, które mimo, że mają silny chwyt - łatwo złamać. Można go odpędzić wieloma zaklęciami czy urokami, głównie zaklęciem Relashio.

Erkling
Erkling na pierwszy rzut oka podobny, jest do elfa. Wywodzi się ze Schwarzwaldu (Niemcy). Większy od gnoma, około 3 stóp wzrostu, ma bardziej spiczastą twarz. Chichoczą piskliwie, co bardzo podoba się małym dzieciom, które starają się odciągnąć od swoich opiekunów i pożreć. Niemieckie Ministerstwo Magii wprowadziło nadzór nad erklingami, przez co w ciągu ostatnich wieków, ilość zabójstw dzieci znacznie zmalała. Ostatni znany nam przypadek ataku tego stworzenia zakończył się śmiercią stworzonka. Zaatakował on sześcioletniego czarodzieja Brunona Schmidta, który został przez ojca chłopaka silnie uderzony składanym kociołkiem.

Feniks
Feniks jest pięknym, szkarłatnym ptakiem o wielkości łabędzia. Wspaniały, o złotym ogonie, szponach i dziobie. Zamieszkuje szczyty gór i spotykany jest w Egipcie, Indiach i Chinach. Feniksy są nieśmiertelne, gdyż kiedy się zestarzeje, ginie w wytworzonych przez siebie płomieniach, a potem się z nich odradza jako pisklę. Są łagodnymi, roślinożernymi stworzeniami. W związku z czym nigdy nie zabijają zwierząt, gdyż żywią się wyłącznie ziołami, posiadają też zdolność teleportacji. Magiczna pieśń feniksa, wzmacnia odwagę tych o czystym sercu, i sprawia, że do serc osób złych wkrada się strach. Łzy feniksa mają bardzo silne właściwości lecznicze, są bardzo silne, przez co mogą przenosić wielkie ciężary.

Garboróg
Żyją w górskich rejonach Europy. Są dużymi szaro-fioletowymi zwierzętami, z charakterystycznym garbem na grzbiecie oraz dwoma bardzo ostrymi rogami (skąd nazwa). Porusza się na dużych, czteropalczastych stopach. Mają bardzo bardzo agresywną naturę, czasami można spotkać górskiego trolla jadącego na garborogu wierzchem. Z tym, że najwidoczniej nie sprawia to przyjemności temu ostatniemu, bo o wiele częściej można znaleźć trolla, z bliznami po ataku garboroga. Jego sproszkowany róg jest składnikiem wielu eliksirów, niezwykle jednak drogim, ze względu na trudności z jego pozyskaniem. Skóra garboroga jest grubsza nawet od smoczej (!!!) i odbija większość zaklęć.

Ghul
Ghule są wyjątkowo brzydkie, ale nie ma powodu, żeby się ich bać. Przypomina wstrętnego olbrzyma z wyrastającymi zębami, zamieszkuje zazwyczaj strychy i stodoły należące do czarodziejów. Żywi się tam kretami (stodoła) i pająkami (strych). Jeśli wydaje mu się, że jest w domu za cicho - zaczyna pojękiwać i zawodzić, czasami rzuca różnymi rzeczami. Jest bardzo naiwny, i w najgorszym przypadku... nawarczy na człowieka, który się na niego natknie.Urząd Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami istnieje Brygada Specjalna, służąca do usuwania ghuli z budynków, które przeszły w posiadanie mugoli. W domach czarodziejów, ghul jest często lubianym zwierzątkiem rodzinnym.

Gnom
Pospolity szkodnik ogrodowy, zamieszkuje całą północną Europę, oraz Amerykę Północną. Ma stopę wzrostu, kościste stopy oraz nieproporcjonalnie wielką głowę. Aby się go pozbyć można użyć wozaka, który go zje, lecz większość czarodziejów uważa to za zbyt brutalne, lub chwycić go za kostki, okręcić go wokół siebie i wyrzucić go za granice domostwa.

Gryf
Stworzenie pochodzące z Grecji, ma głowę i przednie łapy olbrzymiego orła i tylne łapy lwa. Podobnie jak sfinksy, gryfy często używane są przez czarodziejów do strzeżenia skarbów. Mają bardzo gwałtowną naturę, znane są przypadki obłaskawiania ich przez czarodziejów. Żywią się surowym mięsem, najchętniej ssaków.

Gumochłon
Żyją w mokrych rowach, przypominają brązowe, grube glisty, długości do dziesięciu cali. Prowadzą bardzo mało ruchliwy tryb życia. Oba końce gumochłona wyglądają identycznie i wydobywa się z nich śluz, który się czasami wykorzystuje do zagęszczania eliksirów. Najchętniej je sałatę, ale może się żywić praktycznie każdą rośliną. Wielu czarodziejów ma je, jako roślinki doniczkowe czy zwierzątka domowe.

Hipogryf
Wywodzący się z Europy lecz można go znaleźć na całym świecie. Głowa, przednie nogi i skrzydła są olbrzymiego orła, a tułów konia. Można go oswoić, ale tego zadania powinni podejmować się wyłącznie specjaliści. Podchodząc do niego należy mieć z nim bezustanny kontakt wzrokowy i ukłonić się, okazując dobre intencje. Jeśli hipgryf również się ukłoni, można bez obawy się zbliżyć. Hipogryfy ryją ziemię w poszukiwaniu owadów, ale nie pogardzą ptakami i małymi ssakami. Budują na ziemi gniazda, gdzie składają jedno duże jajo o dość delikatnej skorupie. Po dniu wykluwa się pisklę, a po tygodniu jest gotowe do lotu. Ale na dłuższe loty będzie w stanie dopiero po paru miesiącach.

Hipokampus
Pochodzi z Grecji. Głowę i pierś ma konia, a ogon i zad - olbrzymiej ryby. Chociaż gatunek ten zazwyczaj jest spotykany w Morzu Śródziemnym, w 1949 roku został schwytany przez trytony przepiękny niebieski deresz (mugolski koń o sierści karej, gniadej lub kasztanowatej z domieszką włosów białych). Potem został przez nie udomowiony, działo się to u wybrzeży Szkocji. Hipokampusy składają duże jaja o półprzeźroczystej skorupce, można przez nie jeszcze zobaczyć kijanki.

Jednorożec
Piękne stworzenie spotykane w lasach północnej Europy. Dorosłe jednorożce mają róg na czole, i są śnieżnobiałe. Młode rodzą się zaś złote, i gdy dorastają - zmieniają barwę na srebrną. Róg, krew i włosy jednorożca mają bardzo silne właściwości magiczne. Jednorożce unikają spotkań zarówno mugolom jak i czarodziejom. Dużo chętniej pozwolą zbliżyć się do siebie czarownicy niż czarodziejowi. Są bardzo zwinne i bardzo trudno je złapać.

Jeżanka
Jeżanka jest rybą pokrytą kolcami, żyjącą w Oceanie Atlantyckim. Mówi się, że pierwsza ławica jeżanek, została stworzona przez czarodziejów w XIX wieku, z zemsty na mugolskich rybakach. Podobno obrazili oni grupę czarodziejów-żeglarzy. Od tamtej pory, w tym miejscu oceanu, rybacy znajdują porwane przez jeżanki sieci.

Kappa (Wodnik)
Kappa jest japońskim demonem wodnym, zamieszkującym płytkie stawy oraz rzeki. Porównuje się ją do małpy, mającej zamiast futra - rybie łuski, a na czubku głowy lejek pełen wody. Żywią się ludzką krwią, ale można ją powstrzymać przed atakiem na dwa sposoby: Ze względu na ich słabość do ogórków, należy rzucić mu ogórek z wyrytym imieniem niedoszłej ofiary. Kappy są bardzo honorowe, należy im się ukłonić, a wtedy kappa zostanie zmuszona się odkłonić, wyleje się wtedy z lejka na głowie woda, i stworzenie straci moc.

Kelpia
Brytyjski i Irlandzki demon wodny. Jest zmiennokształtny, ale najczęściej ukazuje się jako koń z wierzchą sitowia zamiast grzywy. Kiedy zwabi jakiegoś człowieka na swój grzbiet, nurkuje z nim na dno rzeki lub jeziora i pożera go, a wnętrznościom pozwala wypłynąć na powierzchnię. Aby kelpię pokonać, należy rzucić na nią zaklęcie wędzidło, co sprawi, że stanie się niegroźna i uległa. Największa na świecie kelpia zamieszkuje szkockie jezioro Loch Ness. Najchętniej przybiera kształt węża morkisego. Obserwatorzy z Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów odkryli, że nie jest to prawdziwy wąż morski, gdy na widok grupy mugolskich badaczy wąż zmienił się w wydrę, a gdy odpłynęli to powrócił do swojego poprzedniego kształtu.

Kołkogonek
Demony spotykane w rolniczych rejonach Europy, Ameryki i Rosji. Przypominają karłowate prosiaki z długimi nogami, serdelkowatymi ogonami oraz wąskimi czarnymi oczami. Gdy kołkogonek wkrada się do chlewa, sprawia, że gospodarzy dręczy zła passa. Kołkogonki są bardzo szybkie i trudne do schwytania, ale jeśli przepędzi go za granice gospodarstwa przez całkowicie białego psa, nigdy już tam nie powróci. Urząd Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami (Sekcja Szkodników) trzyma w tym celu tuzin ogarów albinosów.

Korniczak
Występujące na całym świecie, zagnieżdżające się w domach, gdzie mieszkają pod deskami podłogowymi. Obecność ich objawia się odorem zgnilizny. Wydzielina korniczaka, powoduje, butwienie fundamentów domu, w którym przebywa. W stanie spoczynku przypomina kupkę zielonych grzybów z oczami, ale przestraszony zrywa się na liczne nogi i ucieka. Żywi się wszelakimi nieczystościami, inwazji korniczaków można się pozbyć używając zaklęć oczyszczających. Lecz jeśli dopuszczono, by zanadto urosły, należy zgłosić problem do Urzędu Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami (Sekcja Szkodników), zanim cały dom się zawali. Wydzielina korniczaka po rozcieńczeniu używana jest do niektórych magicznych środków czyszczących.

Kudłoń
Kudłoń to strażnik koni, spotykany w Anglii oraz na południu Irlandii. Kudłaty, o porośniętej długą zmierzwioną czupryną głową oraz dużym nosem. Jest parzystokopytny i porusza się na dwóch nogach. Ma krótkie ramiona zakończone dłońmi o czterech grubych. Dorosły osobnik osiąga dwie stopy wzrostu, jest roślinożerny. Są nieśmiałe, zajmują się tylko i wyłącznie pilnowaniem kory. Można go często znaleźć w stajni zawiniętego w słomie, albo ukrywające się pośród stada, którego strzeże. Nie ufa ludziom, w związku z czym zawsze się przed nimi chowa.

Kuguchar
Wywodzący się z Wielkiej Brytanii, obecnie spotykany na całym świecie. Mały stwór przypominający kota, lecz ma nakrapiane, cętkowane lub łaciate futro, olbrzymie uszy z pędzelkiem jak u lwa. Często mylony przez mugoli z rysiem, kuguchar jest inteligentny, niezależny, czasem agresywny. Jeśli jednak spodoba mu się jakaś czarownica lub czarodziej, może być wspaniałym zwierzątkiem domowym. Ma wyjątkowwą zdolność wykrywania przykrych i podejrzanych osobników. Potrafi doprowadzić do domu właściciela, jeśli on zabłądzi. Rodzą jednorazowo do ośmiu młodych, i mogą krzyżować się z kotami. Na posiadanie kuguchara potrzebna jest licencja, gdyż nietypowy wygląd kuguchara, może wzbudzić ciekawość mugoli.

Kwintoped
Bardzo niebezpiecznie stworzenie mięsożerne, które na nadmiar złego rozsmakowało się w ludziach. Nisko zawieszony tułów, podobnie jak pięć nóg, z których każda zakończone jest zdegormowaną stopą, porośnięte są grubą czerwonobrązową sierścią. Występują one wyłącznie na Wyspie Posępnej, która leży w najdalej wysuniętym na północ punkcie Szkocji. Posępna z tego też powodu jest terenem nienanoszalnym. Jak głosi legenda, niegdyś Wyspę Posępną zamieszkiwały dwie rodziny czarodziejów - McClivertowie oraz MacBoonowie. Podobno rozegrał się między pijanym naczelnikiem klanu McClivert - Dugaldem, oraz równie pijanym Kwintusem - głową klanu MacBoon zakończył się śmiercią Dugalda. Pewnej nocy grupa z rodziny McClivertów otoczyła zabudowania MacBoonów i pragnąć zemsty pozamieniali wszystkich w potworne pięcionogie stwory. Jedkan zbyt późno zorientowali się, że jako potwory są o wiele groźniejszymi przeciwnikami. Na dodatek, MacBoonowie dali sobie radę z wszystkimi próbami zamienienia ich spowrotem w ludzi. Potwory wybiły wszystkich McClivertów, i dopiero wtedy zorientowali się, że skoro nie ma już na wyspie nikogo posługującego się różdżką, to na zawsze pozostaną pięcionogami. Chyba nigdy się nie dowiemy, czy ta opowieść była prawdziwa. Napewno nie przeżył żaden McClivert ani MacBoon aby opowiedzieć co się stało z jego przodkami. Kwintopedy nie potrafią mówić. Urząd Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami niejednokrotnie starał się złapać kwintopeda, i odtransmutować go, lecz bez powodzenia. Jak narazie musimy uwierzyć, że kwintopedy są włochatymi MacBoonami, którym przyszło dożyć swych dni jako pięcionogie potwory.

Langustnik Ladaco
Stworzenie lądowe spotykane głównie na skalistych wybrzeżach Europy. Jest bardzo podobny do homara, lecz pod żadnym pozorem nie powinno się og zjadać. Spożycie jego mięsa powoduje wysoką gorączkę oraz zielone zabarwienie twarzy. Langustnik osiąga dwanaście cali i jest jasnoszary w ciemnozielone plamki. Żywi się małymi skorupiakami, ale nie pogardzi mniejszą zdobyczą. Ukąszenie langustnika wywołuje bardzo nietypowy skutek uboczny, mianowicie, ofiara ma wyjątkowego pecha. Gdy ukąsił Cię langustnik, nie zakładaj się, ponieważ sprawy na pewno nie potoczą się po Twojej myśli.

Lelek Wróżebnik
Ptak rodem z Wielkiej Brytanii i Irlandii, lecz można go spotkać w rejonach północnej Europy. Chudy, ponury, przypominający małego i niedożywionego sępa ptak o zielonokawo-czarnym upierzeniu. Jest wyjątkowo nieśmiały. Gnieździ się w jeżynach i innych ciernistych krzewach, żywi się dużymi owadami i elfami, lata wyłącznie podczas silnego deszczu, a przy lepszej pogodzie pozostaje w swoim gnieździe o kształcie łzy. Lelek wydaje charakterystyczne niskie, drżące dźwięki. Uważano kiedyś, że wróżą one śmierć. W związku z powyższym, czarodzieje omijali gniazda lelka, w obawie usłszenia tego rozdzierającego serce krzyku, uważa się też, że niejeden czarodziej dostał ataku serca, gdy przechodząc przez zarośla usłyszał jęki ukrytego w gąszczu lelka. Ostatnie badania dowiodły ostatnio, że lelek śpiewa wyłącznie przed nadciągającym deszczem. I od tej pory, lelki wróżebniki stały się modnymi zwierzątkami domowymi, które mają przepowiadać pogodę, chociaż w zimie nieustannie jęczą. Pióra lelka nie nadają się do pisania, bo odpychają atrament.

Leprokonus
Inteligentniejszy od elfa i mniej wzłośliwy od topka, chochlika czy bahanki - leprokonus jest wielkim psotnikiem. Ich psikusy rozśmieszają nie tylko ich samych, ale także (choć nie zawsze) czarodzieja, który został ich "ofiarą". Spotykany wyłącznie w Irlandii, osiąga wzrost do 6 cali i jest cały zielony. To jedyne spośród tych małych, humanoidalnych postaci, które potrafią mówić ludzkim głosem. Mimo to, nigdy nie zarządały zmiany ich statusu "zwierząt". Są żyworodne, żyją głównie w lesistych okolicach, ale lubią też przyciągać uwagę mugoli, z tego też powodu, w mugolskiej literaturze dziecięcej, wystepują prawie tak samo często jak elfy. Wytwarzają nadzwyczaj podobną do złota substancję, która, ku ich wielkiej uciecze, znika po kilku godzinach. Są roślinożerne, i nigdy nie wyrządzają ludziom żadnej poważnej krzywdy. Wystarczy mieć poczucie humoru, a wtedy spotkanie z nimi jest wręcz miłe.

Lunaballa
Niezwykle nieśmiałe stworzenie, opuszcza swą norę tylko podczas pełni księżyca. Ma gładkie, bladoszare ciało, wyłupiaste okrągłe oczy na czubku głowy i cztery nogi o wielkich płaskich stopach. Podczas pełni lunaballe wykonują tylnymi nogami skomplikowane tańcze. Podejrzewa się, że to jest to rodzaj zalotów. Obserwowanie ich tańca w pełni jest badzo fascynującym przeżyciem, oraz bardzo opłacalnym. Gdyż jeśli zbierze się ich srebrzyste odchoty i rozsypie na grządkach jak nawóz, to rośliny urosną szybko i będą mocne. Spotykane są na całym świecie.

Mantykora
Mantykora jest bardzo niebezpiecznym zwierzęciem, pochodzi z Grecji. Ma głowę człowieka, ciało lwa i ogon skorpiona. Jest tak samo niezbezpieczna jak chimera, i równie rzadka. Podobno cicho nuci, gdy pożera swoją ofiarę. Skóra mantykory odbija większość zaklęć i uroków, a ukłudzie jej żądłem, powoduje natychmiastową śmierć.

Memrotek
Malutki, niebieski, cętkowany ptaszek, zamieszkujący północną Europę oraz Amerykę. Żywi się małymi owadami, jego szczególną cechą jest to, że przez całe swoje życie jest niemy, a tuż przed śmiercią wydaje wszystkie głosy, które za życia usłyszał w odwrotnej kolejności. Jego piórka wchodzą w skład veritaserum i eliksirów wspomagających pamięć.

Nieśmiałek
Nieśmiałek to stworzonko pilnujące drzew, spotykane najczęściej w zachodniej Anglii, południowych Niemczech oraz niektórych lasach Skandynawii. Osiąga wzrost do 8 cali, przez co trudno go zauważyć, sprawia wrażenie, że składa się z kory, gałązek i dwóch małych, brązowych oczek. Żywią się insektami. Są pokojowo nastawione, i bardzo nieśmiałe, lecz jeśli ktoś zagraża drzewu którego pilnuje, rzuca się na wroga i stara mu się wydrapać oczy swoimi spiczastymi palcami. Żeby odwrócić jego uwagę od drzewa, trzeba podać mu kilka korników, a kiedy zwierzątko się nimi zajmie, trzeba pobrać próbkę drzewa, bo nic innego zrobić się nie da.

Niuchacz
Jest brytyjskim zwierzęciem. Te puchate, czarne, długopyskie, drożące nory stworzonka mają szególne upodobanie do wszystkiego co się swieci. Gobliny bardzo często używają ich jako "wykrywacz skarbów". Bardzo łagodne stworzonko, wręcz przymilne, ale nie powinno się go trzymać w domu, bo może zniszczyć dobytek gospodarza, co go na pewno nie ucieszy. Mieszkają w norach wydrążonych nawet do dwudziestu stóp pod ziemią, i rodzą od sześciu do ośmiu młodych jednorazowo.

Nundu
Przez wielu uważany za najgroźniejsze stworzenie na świecie. Wschodnioafrykański, gigantyczny lampart, który potrafi mimo swych rozmiarów poruszać się bezszelestnie. Jego oddech sprowadza zarazę, mogącą zabić całą wioskę. Niewiele o nim wiemy, bo nigdy nie został pokonany przez grupę liczącą mniej niż stu (powtarzam: stu, 100) czarodziejów!

Ognisty Krab
Na samym początku powiem, że nazwa jest naprawdę myląca, stworzenie to bardziej przypomina żółwia niż kraba. Pochodzi z Fidżi, gdzie część wybrzeża została zamieniona w rezerwat ognistych krabów. Gdyż mugoli mogłyby przyciągnąć ich piękne skorupy czy czarodziejów, którzy zrobiliby z nich kociołki. Kraby mają własny mechanizm obronny, w razie zagrożenia miotają płomienie ze swojego tylnego końca. Eksportuje się je również jako zwierzęta domowe, ale wymagana jest specjalna licencja.

Pegaz
Pegazy można spotkać na całym świecie, istnieje wiele różnych ras. Abraksan; niezwykle silny, gigantyczny koń maści palomino, Aetonan; kasztanowaty, popularny w Irlandii oraz Wielkiej Brytanii, Granian; myszaty, bardzo szybki oraz Tesnal; kary, może być niewidzialny, choć wielu czarodziejów uważa, że przynosi on pecha. Podobnie jak w przypadku hipogryfów, właściciele skrzydlatych koni muszą na nie regularnie rzucać zaklęcie zwodzące.

Plumpka
Okrągła, cętkowana ryba nieco przypominająca cytrynę, którą można rozpoznać po dwóch długich nogach zakończonych płetwiastymi stopami. Mieszka w głębokich jeziorach, gdzie ryje dno w poszukiwaniu pożywienia. Jej ulubionym pokarmem są wodne ślimaki. Nie jest zbyt groźna, ale może skubać ubrania i stopy pływaków. Trytony uważają ją za szkodnika, i chętnie się jej pozbywają. Zawiązują jej odnóża w supeł, wtedy plumka odpływa razem z prądem, i wraca dopiero jak się rozplącze (co zazwyczaj zajmuje jej kilka godzin).

Pogrebin
Rosyjski demon, osiągający najwyżej stopę wzrostu, ma włochate ciało i podobną do gnoma, nieproporcjonalnie wielką głowę. Pogrebiny ciągnie do ludzi, kryją się w ich cieniu, a kiedy "właściciel" cienia się odwróci, kulą się i przypominają kamień. Jeśli demon będzie podążał za jednym człowiekiem przez wiele godzin, jego ofiarę w końcu ogarnie uczucie zniechęcenia, i pogrąży się w depresji. Jeśli taka ofiara się zatrzyma, opadnie na kolana i zacznie marudzić nad bezsensewnością swego życia - pogrebin rzuci się na niego i będzie chciał go pożreć. Łatwo jednak się go pozbyć prostymi zaklęciami czy urokami, można też mu dać porządnego kopniaka.

Popiełek
Popiełek rodzi się ze zbyt długo płonącego magicznego ognia (np. roznieconego przez proszek Fiuu). Występuje na całym świecie. Jest to cienki, bladoszary wąż o roziskrzonych czerwonych oczach wychodzi z ognia i odpełza w ciemności domostwa pozostawiając po sobie kupkę popiołu. Popiołek żyje jedynie godzinę i przez cały ten czas wyszukuje sobie dobre miejsce, aby złożyć jaja, po czym rozpada się w proch. Jaja te są olśniewająco czerwone i wydzielają silne ciepło. Jeśli jaja te nie zostaną szybko odnalezione i zamrożone odpowiednim zaklęciem - mogą doprowadzić do pożaru. Zamrożone jaja popiełków są cennym składnikiem napojów miłosnych, a zjedzone w całości - dobrym lekajrstem na malarię.

Psidwak
Pochodzi z południowo-wschodniej Anglii. Bardzo podobny do teriera odmiany jack russell, lecz ma rozwidlony ogon. Najprawdopodobniej wyhodowany przez czarodziejów, ponieważ jest wobec nich niezwykle lojalny, za to źle nastawiony do mugoli. Pochłania wszelakie odpadki i szkodniki, od gnomów, a kończąc na starych oponach. Na jego posiadanie wymagana jest specjalna licencja. Właściciele psidwaków, mają prawny obowiązek usuwania im ogonów bezbolesnym zaklęciem rozdzielającym (gdy szczeniaki mają 6-8 tygodni), wtedy ich ogony nie będą zwracać uwagi mugoli.

Pufek
Pufki są spotykane na całym świecie. Krąłe, porośnięte miękkim kremowoszarym futerkiem, łagodne stworznko. Można je bez skrupułów przytulać, a nawet nimi rzucać. Nie wymagają specjalnej opieki, a kiedy jest zadowolony - mruczy. Czasami wysuwa cienki, bardzo długi język, który pełza po domu w poszukiwaniu jedzenia. Pufek to typowy śmietnikowiec, i zje wszystko, odpadki pająki, nawet smarki z nosów śpiących czarodziejów (jego ulubiona czynność). Bardzo lubiane i popularne zwierzątko domowe.

Ramora
Jest srebrną rybą, żyjącą w Oceanie Indyjskim. Posiada silne magiczne moce, potrafi zakotwiczać statki i jest opiekunką żeglarzy. Wysoko ceniona jest przez Międzynarodową Konfederację Czarodziejów, ustanowiono dla ich bezpieczeńśtwa wiele praw.

Reem
Bardzo rzadki, olbrzymi wół o złotej sierści. Spotyka się go na dzikich terenach Ameryki Północnej oraz Dalekiego Wschodu. Wypita jego krew, daje niezwykłą siłę. Lecz trudności wiążące się z jego zdobyciem, sprawia, że rzadko można znaleźć ją na wolnym rynku.

Salamandra
Mała, ogniolubna jaszczurka, żywiąca się płomieniami. Przeważnie jest kryształowo biała, lecz zmienia kolor na niebieski albo szkarłatny, zależnie od temperatury otoczenia. Mogą przeżyć poza ogniem do sześciu godzin, jeśli będą regularnie karmione pieprzem. Żyją tyle, ile pali się ogień z którego wyszły. Krew salamandry ma właściwości lecznicze oraz wzmacniające.

Sfinks
Znany egipski potwór, o głowie człowieka i tułowiu lwa. Od około 1000 lat jest wykorzystywana do pilnowania skarbów. Są bardzo inteligentnem i kochają się w zagadkach i rebusach. Jest niebezpieczny gdy ktoś źle odpowie na jego pytanie, lub próbuje się wedrzeć do skrytki czy ukraść skarb.

Smok
Chyba najbardziej znane magiczne stworzenia, i jednymi z najtrudniejszych do ukrycia. Samice przeważnie są większe oraz bardziej agresywne od samców. Ale do smoka powinni się zbliżać tylko i wyłącznie wysoko wykwalifikowani i wyszkoleni czarodzieje, płeć nie ma tu znaczenia. Jego skóra, krew, serce, wątroba oraz rogi mają bardzo silne właściwości magiczne. Jest dziesięć ras smoków, a zdarza się, że czasami krzyżują się ze sobą, przyczyniając się do powstania bardzo nietypowych mieszańców. Oto rodzaje smoków "czystokrwistych":
1.Zielony Pospolity Walijski - występuje w Anglii (na co wskazuje nazwa), pokryty jest zieloną, lśniącą łuską.
2.Spiżobrzuch Ukraiński - największy ze wszystkich smoków, jego waga dochodzi nawet do 6 ton! Ma metaliczne, szare łuski, oczy koloru krwi, i długie czarne szpony. Jest bardzo niebezpieczny.
3.Rogogon Węgierski - ma dużą głowę z wąskimi otworami, przez które wdycha powietrze i wysuwa język. Jego najsilniejszą bronią jest ogon, którego uderzenie jest o wiele groźniejsze niż uścisk szczęk. Smok ten jest pokryty lśniącą czarną łuską.
4.Opalooki Antypodzki - pochodzi z Nowej Zelandii, ale można też go spotkać w Australii, gdy na jego terytorium brakowało pożywienia. Zamieszkuje przede wszystkim doliny. Waga średnia: 2-3 ton. Ma opalizujące perłowe łuski i lśniące, wielobarwne, bezźrenicowe oczy. Zieje jaskrawoczerwonym ogniem, ale jak na smoka nie jest zbyt agresywny i rzadko zabija, jeśli nie jest głodny. Jego ulubionym pokarmem są owce, ale znane są przypadki polowania na większe ofiary .Samce czasami są przeganiane ze swojego terytorium przez dominującą samicę.
5.Chiński Ogniomiot - smok posiadający czerwone łuski, na prawie całej długości ciała. Jego ogon jest zakończony czarną łuską i długimi kolcami koloru mosiądzu.
6.Krótkopyski Szwedzki - jego skóra jest poszukiwana jako materiał do robienia ochronnych ubrań. Ogień który wydobywa się z jego nozdrzy, ma piękny niebieski kolor i z taką samą łatwością spopiela kości jak chrust. Mieszka w dzikich nie zamieszkałych terenach górzystych.
7.Norweski Smok Kolczasty - osiąga od 369 do 405 cm bez ogona. Pochodzi z Norwegii. Ma kolczaste, czarne skrzydła , jest pokryty czarną łyską, ma długi pysk, na głowie potężne rogi i wyłupiaste, pomarańczowe oczy. Wykluwają się z czarnych jaj, które matki ogrzewaj a swoim oddechem.
8.Długoróg Rumuński - ma ciemnozielone łuski i błyszczące złote rogi, na które nabija swą ofiarę, aby upiec ją swoim ognistym oddechem. Sproszkowane rogi tego smoka są cennym składnikiem eliksirów. Ojczyzna Długorogów jest obecnie najważniejszym na świecie rezerwatem smoków. Długorogi zostały poddane programowi intensywnego rozrodu, ponieważ ich ilość zastraszająco spadła, głównie z powodu handlu ich rogami.
9.Czarny Hebrydzki - potrzebuje bardzo dużego terytorium, bo ok.100 mil2 . Osiąga do trzydziestu stóp długości, ma szorstkie łuski, błyszczące fioletowe oczy, a wzdłuż grzbietu rząd małych, ostrych jak brzytwa wyrostków kostnych. Ogon smoka hebrydzkiego zakończony jest szpikulcem w kształci grotu strzały, a jego skrzydła przypominają skrzydła gigantycznego nietoperza. Żywi się głównie drobną zwierzyną, chociaż zdarza mu się porywać duże psy a nawet bydło.
10.Żmijoząb Peruwiański - najmniejszy, a zarazem najszybszy ze wszystkich smoków. Ma tylko 15 stóp długości, gładką łuskę koloru wypolerowanej miedzi ma też krótkie rogi i wyjątkowo jadowite kły. Żywi się tylko kozami i krowami ale w XIX wieku tak rozsmakował się w ludziach że Międzynarodowa Konfederacja Czarodziejów była zmuszona wysłać do Peru wykwalifikowaną grupę łowców aby przetrzebili zbyt szybko rozmnażającą się populację Żmijozębów.

Szczuroszczet
Stworzenie podobne wyglądem i nazwą do szczura. Występuje w przybrzeżnych wodach Wielkiej Brytanii. Na grzbiecie ma narośl, która przypomina morską pierścienicę. Zjedzenie marynowanej narośli zwiększa odporność na zaklęcia i uroki, lecz przedawkowanie sprawia, że jedzącemu wyrastają fioletowe włosy na uszach. Żywią się skorupiakami, nie gardzą jednak stopami tych, którzy mieli "szczęście" na nie nadepnąć.

Szpiczak
Występuje w pólnocnej Europie oraz Ameryce. Prawie identyczny z mugolskim jeżem, różnią się jedynie zachowaniem. Jeśli jeżowi da się jedzenia w ogródku - chętnie przyjmie gościnę, a szpiczak pomyśli, że ten ktoś chce go zwabić w pułapkę, i w zamian zdemoluje mu ogródek. Wiele mugolskich dzieci posądzanych było przez to o wandalizm, chociaż winny był szpiczak.

Śmierciotula
Rzadko spotykane zwierzę (na szczęście), żyjące tylko w tropikalnym klimacie. Z wyglądu przypomina czarną pelerynę grubości około pół cala (jeśli ostatnio zabiła i spożyła ofiarę, jest grubsza) a nocą sunie po ziemi. Jedynym znanym nam - czarodziejom - zaklęciem odpędzającym śmierciotulę jest Patronus. Nie da się ustalić liczby ofiar śmierciotuli, gdyż atakuje śpiących czarodziejów i spożywa swą ofiarę w jej własnym łóżku. Nie pozostawia po sobie ani swoim posiłku żadnych śladów. Z racji tego, że atakowani sa śpiący - rzadko kiedy mają czas rzucić odpowiednie zaklęcie.

Świergotnik
Afrykański ptak o wyjątkowo jaskrawym upierzeniu; spotyka się pomarańczowe, różowe, żółte oraz cytrynowozielone. Ptaki te są od dawna dostarczycielami luksusowych piór. Składają przepiękne, nakrapiane jajka. Ich śpiew, z początku miły dla ucha - po pewnym czasie sprawia, że słuchający zaczyna świrować. Z tego też powodu, na sprzedawane świergotniki rzuca się zaklęcie uciszające i należy je co miesiąc odnawiać. Na ich posiadanie potrzebna jest licencja, bo wymagają specjalnej opieki.

Tebo
Tebo to guziec popielatowego koloru, żyjący w Zairze i Kongo. Może stawać się niewidzialny, co sprawia, że bardzo przed nim uciec czy go złapać. Jest nadzwyczaj niebezpieczny. Jego skóra jest wysoko cenionym surowcem na ubrania i ochraniacze.

Toksyczek
Jest olbrzymim ślimakiem, ciągle zmieniającym swą barwę. Pełznąc, pozostawia za sobą ścieżkę silnie jadowitego śluzu, który wysusza i wypala całą roślinność po której przeszedł. Naturalnym środowiskiem tego ślimaka jest kilka afrykańskich krajów, lecz z powodzeniem hodują go czarodzieje z Europy, Azji, Ameryki Północnej i Południowej. Niektórzy trzymają go jako zwierzątko domowe, jeśli bawi ich jego nieustanne zmienianie bartwy, a jad jego jest jednym z nielicznych środków zabijającym chorbotki.

Topek
Żyje w Wielkiej Brytanii oraz Irlandii. Mylony czasami z chochlikiem, są podobnego wzrostu, lecz w przeciwieństwie do chochlika - topek nie potrafi latać i jest mniej jaskrawie ubarwiony. Jednak ma równie błazeńskie poczucie humoru co chochlik. Lubi tereny bagniste i wilgotne, często można go spotkać nad brzegami rzek i jezior, gdzie podstawia nogę i popycha przechodzącym ludziom. Żywi się małymi owadami, a rozmnaża się podobnie jak elfy, z taką różnicą, że nie przędzie kokonów. Młode wykluwają się z jaj w pełni uformowane mające nie więcej niz cal.

Tryton
Żyją na całym świecie, ich wygląd jest równie zróżnicowany jak u ludzi. Ich zwyczaje są zaś równie tajemnicze jak u centaurów. Jednak ci czarodzieje, co opanowali język trytoński, opowiadają o bardzo dobrze zorganizowanych społecznościach. Różnią się m. in. wielkością w zależności od środowiska. Trytony, podobnie jak centaury, odmówiły statusu "istot" i wolą pozostać "zwierzętami".

Trzminorek
Jest to szary, włochaty owad latający, który wytwarza syrop wywołujący melancholię. Używany jako antidotum na histerię spowodowaną zjedzeniem liści rapuśtnika. Gnieżdzą się w ciemnych i zacisznych miejscach, np. w dziuplach drzew czy w jaskiniach. Żywią się głównie pokrzywami.

Wąż Morski
Węże morskie występują w Atlantyku, Pacyfiku i Morzu Śródziemnym. Chociaż wyglądają naprawdę groźnie, nigdy żaden wąż morski nie zabił człowieka. Jeśli oczywiście nie liczyć histerrycznych opowieści mugoli o strasznym zachowaniu tychże zwierząt. Osiągają nawet 100 stóp długości (dwa razy dłuższe od najdłuższych bazyliszków) mają końską głowę oraz ciało węża, którego pętle wystają ponad wodę.

Widłowąż
Trójgłowy wąż rodem z Burkina Faso, małego afrykańskiego kraju. Osiąga zazwyczaj długość 6-7 stóp. Jest on pomarańczowego koloru w czarne pasy, przez co łatwo go zauważyć i właśnie dlatego Ministerstwo Magii z Burkina Faso przeznaczyło część lasów, wyłącznie do ich dyspozycji. Są one od tej pory terenami nienanoszalnymi. Nie jest to zbyt agresywne stworzenie, było nawety przez jakiś czas ulubioną maskotką czarnoksiężników, z pewnością z powodu na ich imponujący wygląd. Dzięki zapiskom wężoustych poznaliśmy nieco ich przedziwne zwyczaje. Każda głowa widłowęża ma inne zadanie; lewa (patrząc od strony czarodzieja, który stoi naprzeciw stwora) zajmuje się planowaniem, decyduje, gdzie uda się widłowąż, i co tam będzie robił. Środkowa jest marzycielem (widłowęże umieją leżeć nieruchomo przez kilka dni, zatopione w pięknych marzeniach). Prawa jest sędzią i ocenia pomysły pozostałych, wyrażając to denerwującym sykiem. Kły prawej głowy są bardzo jadowite. Stwór ten rzadko dożywa podeszłego wieku, z tego powodu, że jego głowy lubią się nawzajem atakować. Można spotkać widłowęże bez "sędziego" gdy pozostałe dwie głowy są splątane. Składa jaja otworem gębowym i jest to jedyne znane nam stworzenie magiczne, zachowujące się w ten sposób. Jaja są bardzo cenne, bowiem używa się ich do eliksirów poprawiających sprawność umysłową. Handel jajami i dorosłymi osobnikami tego stworzenia wręcz kwitnie na czarnym rynku, już od kilku wieków.

Wilkołak
Przypuszcza się, że pochodzi z północnej Europy, lecz obecnie można go spotkać na całym świecie. Wilkołakiem staje się, gdy ugryzie człowieka ktoś, kto do nich należy. Nie wynaleziono, niestety, do tej pory żadnego lekarstwa powstrzymującego przemiany, choć ostatnie odkrycia w dziedzinie eliksirów zmniejszyły najgorsze objawy przemiany. W wilkołaka zmienia się raz w miesiącu, przy pełni księżyca. Najczęsciej normalny, zdrowy na umyśle czarodziej lub mugol zmienia się w krwiożerczą bestię. Jest to jedno z nielicznych stworzeń, które ciągnie do ludzi, bowiem jest to ich ulubiona zdobycz.

Wozak
Można go spotkać w Wielkiej Brytanii, Irlandii i Ameryce Północnej. Stwór przypomina przerośniętą fretkę, lecz - co ciekawe - potrafi mówić. Nie da się jednak z nim porozmawiać normalnie, bo jeśli już coś powie, to krótko i zazwyczaj obraźliwie. Mieszkają przeważnie pod ziemią, gdzie polują na gnomy, nie pogardzą jednak kretami, szczurami czy myszami polnymi.

Wsiąkiewka
Jest ona srebrno-zieloną jaszczurką, o wielkości ciała osiągającą do 10 cali. Spotykana w całej Wielkiej Brytanii oraz Irlandii. Jej szczególną zdolnością jest szybkie zmniejszenie się, przez co nigdy nie zauważył jej żaden mugol. Skóra jej, jest wysoko ceniona przez czarodziejów. Wytwarza się z nich magizcne sakiewki i portfele, a ten materiał reaguje tak samo na zbliżanie się obcego jak sama jaszczurka; dlatego złodziejom bardzo trudno jest znaleźć sakiewki ze skóry wsiąkiewki.

Yeti
Pochodzący z Tybetu stwór, jest wielką tajemnicą dla mugoli, lecz dla czarodziejów - mniejszą. Podejrzewa się, że jest spokrewniony z trollem, lecz nikomu nie udało się zbliżyć do niego na tyle, żeby przeprowadzić dokładniejsze badania. Osiąga nawet 15 stóp wzrostu i całe jego ciało jest porośnięte, gęstym, śnieżnobiałym włosem. Boi się jednak ognia, przez co może być odparty przez wprawnych czarodziejów.

Złoty Znikacz
Bardzo rzadki ptak chroniony. Okrąglutki o bardzo długim i wąskim dziobie, oraz błyszczących jak kamienie szlachetne oczach. Ptaszek ten potrafi bardzo szybko latać, a dzięki obrotowym stawom skrzydełek, zmienia tor lotu niemal niezauważalnie. Pióra i oczy znikaczy są wysoko cenione, onegdaj groziło mu wyginięcie z powodu nadmiernych polowań na niego. Na szczęście (dla znikacza) zauważono w porę ten nagły załam w populacji ptaszków, i teraz najważniejszym problemem było zastąpienie znikacza piłką, czego dokonał Bowman Wright. Kolonie złotych znikaczy żyją na całym świecie.

Żabert
Żabert jest stworzeniem nadrzewnym. Z wyglądu przypominającym krzyżówkę małpy i żaby. Pochodzi z południowych stanów Amertki, lecz w tej chwili spotkać go można na całym świecie. Jest bezwłosy, a jego gładką, zieloną skórę pokrywają cętki. Między palcami górnych i dolnych kończyn ma błony pławne. Ręce i nogi stworzonka są giętkie i długie, przez co może się poruszać pośród gałęzi ze zwinnością orangutana. Na głowie ma krótkie rogi, a jego szerokie usta sprawiają wrażenie, że cały czas się uśmiecha, ukazując ostre niczym brzytwy zęby. Żywi się głónie małymi ptakami i jaszczurkami.
Jego najbardziej charakterystyczną cechą jest duży bąbel pośrodku czoła, który przybiera barwę szkarłatną, gdy zwierzę wyczuje niebezpiczeństwo. Niegdyś czarodzieje trzymali żaberty, aby ostrzegały ich przed nadejściem mugoli, lecz Międzynarodowa Konfederacja Czarodziejów wprowadziła kary za takie zachowanie. W nocy widok drzewa pełnego błyskających światełek żabertów, wzbudzał zdziwienie zbyt wielu mugoli, którzy dopytywali się sąsiadów, z jakiego powodu zapalają na drzewach bożonarodzeniowe lampki.

Żądlibąk
Mały australijski owad. Ma około pól cala długości, i jest intensywnie szafirowy. Lata z tak dużą predkością, że mugole bardzo rzadko go zauważają, a i samym czarodziejom sprawia to pewne trudności. Nietrudno go jednak znaleźć, gdy zostaną użądleni. Żądlibąk ma skrzydła na czubku głowy, macha nimi bardzo szybko, i sprawia, że podczas lotu kręci się wokół własnej osi. U dołu jego ciała znadjudje się długie, cienkie żądło. Użądlenie najpierw wywołuje zawroty głowy, a chwilę potem - lewitację. Młodzi czarodzieje i czarodziejki łapią żądlibąki, aby cieszyć się ich skutkami ubocznymi. Mimo wszystko "co za dużo to nie zdrowo" i zbyt częste użądlenia, mogą sprawić, że ofiara będzie się unosić nad ziemią nawet kilka dni. W przypadku silnej reakcji alergicznej - może dojść do stałej lewitacji. Suszone żądła żądlibąka są składnikami kilku eliksirów, krążą plotki, że są używane do produkcji tak lubianych przez młode pokolenie musów-świstusów.

Żmijoptak
Żmijoptaki spotykane są na Dalekim Wschodzie i w Indiach. Upierzone i uskrzydlone dwunogie stworzenie o wężowatym ciele, mogące osiągnąć nawet 15 stóp długości. Żywi się głównie szczurami i ptakami, lecz zdarzało się, że porywał małpy. Jest agresywny wobec wszystkich, którzy chcą się do niego zbliżyć, szczególnie kiedy broni swoich jaj, któych skorupki zrobione są z najczystszego i najdelikatniejszego srebra, co przyciąga uwagę chciwych czarodziejów.

Półzwierzęta-półrośliny magiczne

Niektóre zwierzęta magiczne wykazują zarówno cechy zwierzęce jak i roślinne.

Przykładami takich stworzeń są:

Chorobotek
choć nie należy kierować się wyglądem już on naprowadza nas w tym przypadku na właściwy trop – chorobotek do złudzenia przypomina różowy, mięsisty grzyb. Rozmnaża się za pomocą zarodników, co jest cechą właściwą dla roślin. Chorobotki dżdżownice, którymi się żywią chwytają poruszając długimi, lepkimi mackami. Zdarza się, że chorobotek próbuje wsadzić sobie do budzi i strawić przypominające kształtem dżdżownicę rzeczy, np. gałązki, palce ludzi itp. Jak już wspominałam chrobotki nie zjadają swoich ofiar, a trawią je, jak dzbanecznik, mięsożerna roślina.

Mimemoza
i tutaj naprowadza nas wygląd, mimemoza jest niczym niebieska cebula, ma poza tym duże, podłużne, zielone liście, które mogłyby wytwarzać chlorofil. I choć akurat nie one służą jej do pobierania tlenu i światła słonecznego, odżywia się w procesie fotosyntezy charakterystycznym dla roślin zielonych. Mimemozy potrafią wytwarzać kwiaty, cały dzień spędzają po liście zakopane w ziemi. Dlatego hoduje się je jako rośliny doniczkowe. Rozmnażają się bezpłciowo przez podział, sposób niemożliwy dla zwierząt. Większość mimemozy jest zmiennocieplna, paradoksalnie tylko liście, organ wyjątkowo roślinny mają stałą temperaturę. Mimo tych wszystkich argumentów nie da się zaprzeczyć, że mimemoza jest także zwierzęciem. Weźmy choćby jej całonocne zabawy, potrzebę życia w stadzie, złożony wachlarz zachowań, to, że ma kończyny i porusza się na nich, ma aparat gębowy, oczy, wydaje dźwięki, zbudowana jest z tkanki mięśniowej, tłuszczowej, łącznej, tych wszystkich charakterystycznych dla zwierząt. Komórki mimemozy są komórkami zwierzęcymi.

Mandragora
jest w połowie człowiekiem. Mandragora płacze i wrzeszczy gdy wyrywa się ją z ziemi. Wcześniej jest we władaniu szatana, ale po wyrwaniu, staje się wolnym stworzeniem, przynajmniej póki nie uschnie.

Cechy fizjologiczne, a nie wygląd, jak mogłoby wynikać z powyższych przykładów decydują, czy dane stworzenie jest półzwierzęciem-półrośliną magiczną. Np. błotoryje są łudząco podobne do kłód drewna. Tymczasem jest to tylko ich kamuflaż, żadna z cech błotoryja nie zdradza, by miał w sobie coś z rośliny. Nieśmiałki natomiast sprawiają wrażenie, jakby składały się z kory, gałązek i dwóch małych brązowych oczek; są zwierzętami.

Zwierzęta półmagiczne

Zwierzęta półmagiczne to takie, które są doskonale znane niemagicznym, gdyż nie obejmuje ich Międzynarodowe Prawo Ochrony Przed Mugolami. Posiadają śladowe ilości magii, ich części ciała zazwyczaj są składnikami eliksirów. W wielu starodawnych kulturach były przez mugoli czczone.
Zwierzętami półmagicznymi są np. koty, sowy, ropuchy, szczury, wilki, salamandry, białe tygrysy, węże, pumy, kruki, borsuki. Zaliczamy do nich także wszelkie albinosy.

Niegdyś mugole byli pewni, że ludzie albinosy to wampiry, bo tak jak one mieli bladą skórę, czerwone oczy, jasne włosy, a słońce natychmiast wywoływało na ich skórze reakcję obronną. Dlatego masowo palili zwierzęta albinosy: koty, psy i inne, myśląc, iż zabijają wampirze pomioty, tym bardziej że zwierzęta te wykazywały się zdolnościami magicznymi.

Najukochańsza kotka Kleopatry – Nefaren, była tak naprawdę animagiem. Paluzysa, wróg władczyni Egiptu, ścigana przez jej poddanych była zmuszona do ukrywania się pod postacią czarnej kotki. Los tak chciał, że prześladowana znalazła się na dworze Kleopatry, skąd potem szpiegowała dla magów pragnących odsunięcia Kleo od tronu. Niestety zgodnie z pradawnym egipskim prawem Nefaren, zanim zdążyła ponownie umknąć, po śmierci swojej pani została razem z nią, żywcem, zamknięta w jednym sarkofagu. Ponoć cała tą historię zapowiedział jasnowidz Latrafat już cztery lata wcześniej. Szkoda, że Paluzysa, nie wierząc we wróżby, nawet nie chciała wysłuchać proroctwa…

Istoty

Pierwsze próby ustalenia, można określić jako bardzo prymitywne. W XIV wieku Burdock Muldoon, ówczesny przewodniczący Rady Magów (Rada Magów została później przekształcona w Ministerstwo Magii), postanowił, że każdy członek magicznego społeczeństwa, który chodzi na dwóch nogach, otrzyma odtąd status ,,istoty", podczas gdy reszta pozostanie ,,zwierzętami". W duchu przyjaźni wezwał wszystkie ,,istoty" na spotkanie na szczycie, w celu omówienia nowych praw czarodziejskiego œwiata, i z przerażeniem stwierdził, że się przeliczył. Sala spotkań zapełniła się goblinami, które przyprowadziła ze sobą tyle dwunogich stworzeń, ile udało im się znaleźć.

Dziś podział ten wygląda następująco:
Istoty dzielimy na zezwierzęcenia, uistotnienia oraz istoty eteryczne.
Wśród istot eterycznych wyróżniamy duchy, żywiołaki i inne istoty eteryczne.
Nadal obowiązuje kryterium Gorgona Kikuta: aby można było powiedzieć o jakimś stworzeniu „istota”, musi ono być obdarzone inteligencją wystarczającą do zrozumienia praw magicznej społeczności i do współodpowiedzialności przy ustalaniu tych praw.

Uistotneinia

Jeśli próbujemy określić jaką istotą jest dane stworzenie najpierw uwagę należy zwrócić na uistotneinia, gdyż tworzą one najliczniejszą z grup istot.

Aby móc sklasyfikować jakieś stworzenie do uistotnień musi ono:

- Władać mową (niekoniecznie zrozumiałą dla nas, ludzką, ale na pewno nie nieartykułowanymi dźwiękami. Ich mowa musi być zapisana na liście języków magicznych Departamentu Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami.)
- Być istotą rozumną, zdolną do twórczego myślenia, wyższych uczuć (być po prostu na podobnym do naszego poziomie intelektualnym. Trudno w to uwierzyć, ale nawet olbrzymy pod tym względem dorównują niektórym przedstawicielom naszego gatunku...)
- Przynajmniej częściowo przypominać człowieka (np. centaury są tylko w połowie ludźmi, gdy rusałki wyglądają jak nasze dokładne kopie z tym, że mają skrzydła, zielonkawe zabarwienie skóry i są nieco mniejsze)
- Urodzić się w niezmiennej postaci (uistotneinia muszą posiadać stały i określony wygląd. To bardzo ważny punkt, bo np. wilkołak za dnia jest człowiekiem, zaś podczas pełni łactwem i należy do zezwierzęceń; wampir jest człowiekiem, dopóki nie zostanie ugryziony przez innego wampira, także należy do zezwierzęceń)

Jeśli jakieś stworzenie nie spełnia wszystkich tych warunków, nie jest istotą i najlepiej je jako takie nie traktować.
Istotami humaidalnymi są np. centaury, olbrzymy, elfy, gobliny, lemperkauny (leapkonusy), trolle.

Kilka uistotnień

Centaur
Centaur ma głowę, tors oraz ręce człowieka, podczas gdy reszta tułowia i nogi są konia. Może występować we wszystkich maściach koni, jest stworzeniem inteligentnym i zdolnym do ludzkiej i sensownej rozmowy. Centaury zamieszkują lasy, przypuszcza się że pochodzą z Grecji. Lecz grupy centaurów można spotkać w całej Europie. Czarodzieje-specjaliści wyznaczają im tereny na których na pewno nie natkną na mugoli (raczej mugole na nich), chociaż one uważają tą pomoc za zbyteczną, gdyż same potrafią ukrywać się przed mugolami.Życie centaurów, mimo wszystko, jest dla nas tajemnicą. Są równie nieufne co do mugoli jak i do czarodziejów, na dodatek chyba nie widzą między nimi zbyt dużej różnicy. Żyją w stadach, których populacja waha się pomiędzy 10-50 osobników. Są biegłe (przynajmniej tak się uważa) w magicznym leczeniu, łucznictwie, wróżeniu oraz astronomii.

Elf
Elfy są małymi, ozdobnymi zwierzątkami, o niezbyt rozwiniętej inteligencji. Używane (bądź wyczarowywane) są do celów dekoracyjnych, zamieszkują lasy i polanki. Z wyglądu, podobnie jak bahanki, przypominają maleńkiego człowieka, a ich wzrost waha się w granicach 3-8 cali. Mugole jednak, maja niezwykłą do nich słabość, przez co występują w ich bajkach. jako skrzydlate istoty o zróżnicowanych osobowościach. Lecz potrafiły mówić po ludzku (mimo wszystko często mdły, sentymentalny sposób). Według wyobrazeń mugoli, elfy zamieszkują maleńskie domostwa zrobione z płatków kwiatów, wydrążonych muchomorów itp. Przedstawiane przez mugoli, często mają różdżki w rękach. Wielu czarodziejów sądzi, że elfy to ulubione magiczne zwierzęta mugoli. Mają duże, przezroczyste lub mieniące się wszystkimi kolorami tęczy skrzydła. Dysponują słabym rodzajem magii, magą dzięki niej odpędzać takie drapieżniki jak np. lelek wróżebnik. Z natury są bardzo kłótliwe oraz wyjątkowo próżne, co sprawia, że zawsze można je namówić, żeby były ornamentem (ozdobą). Mają co prawda humanoidalne kształty - lecz nie potrafią mówić. Między sobą używają wysokich, brzęczących dźwięków. Elfy składają do 50 jaj po spodniej stronie liści. Z jaj szybko wykluwają się ubarwione larwy A po 6-10 dniach przędą sobie kokon, z którego po miesiącu wyłania się w pełni uformowany elf.

Troll
Budzące grozę stworzenie, o wzroście dochodzącym do 12 stóp i wadze powyżej tony. Znane są z ogromnej siły i równie ogromnej głupoty. Bywają brutalne i nieobliczalne. Można je znaleźć w Wielkiej Brytanii, Irlandii oraz innych częściach północnej Europie. Porozumiewają się między sobą chrząkaniem, pomrukami, oraz wskazywaniem palcem. Są trzy rasy trolli : górskie, leśne i rzeczne. Górski jest największy i najniebezpieczniejszy, jest łysy i ma bladoszarą skórę. Troll leśny ma bladozieloną skórę, a niektóre z nich są porośnięte cienkimi włosami zielonej lub brązowej barwy. Troll rzeczny ma krótkie rogi i może być kudłaty. Trolle żywią się surowym mięsem, i nie wybrzydzają; jedzą zarówno zwierzęta jak i ludzi.

Zezwierzęcenia

Na tym typie stworzeń magicznych powinny szczególnie skupić się osoby, które zamierzają po szkole zostać uzdrowicielami. Zezwierzęcenia są chorobami, a ludzie na nie cierpiący nabierają stale, bądź cyklicznie cech zwierzęcych. Nie są śmiertelne, aczkolwiek niebezpieczne i męczące.

Wampiry zostają całkowicie odsunięte od życia czarodziejów, a wilkołaki, takie jak Remus Lupin J. K. Rowling z „Harrego Pottera i Więźnia Azkabanu” (tom III serii o młodym czarodzieju) rzadko gdzie, z powodu braku tolerancji i strachu, otrzymują pracę. Inne, rzadziej spotykane łactwa (np. niedziwiedziołactwio, ptakołactwo, kotołactwo) są otaczane strachem i niezrozumieniem, w skrajnych przypadkach mordowane.
Nieumarli tacy, jak np. zombie czy nazgul, także są zaliczani do zezwierzęceń, gdyż kiedyś byli ludźmi i dopiero po wskrzeszeniu za pomocą magii stali się tym, czym są.

Aby móc sklasyfikować jakieś stworzenie do zezwierzęceń musi ono:
Niegdyś być istotą humanoidalną albo człowiekiem lub okresowo nabierać cech zwierzęcych (po prostu „zezwierzecić się”)

Istoty eteryczne

Mówimy tutaj o niematerialnych bytach a także post-istotach. Jest to ostatnia i najsłabiej poznana grupa systematyki.

Słysząc „duch” myślimy zazwyczaj o Krwawym Baronie, Prawie Bezgłowym Nicku, Irytku, czy rodzimym, vivaldzkim zmarłym nauczycielu Wojciechu Norcie – Buffy. Nikt oprócz samych zainteresowanych, a ci nie chcą, lub nie mogą zdradzić, nie wie w jaki sposób duchom udaje się pozostać w naszym świecie. Niektórzy przypuszczają, że nie odchodzą tylko ci, którzy nie załatwili swoich spraw za życia, inni spekulują, że nieszczęśliwi, a jeszcze inni iż lękający się śmierci.

Nie tylko duchy zmarłych ludzi należą do istot eterycznych, są nimi także duchy żywiołów.
Ifrity rozniecają ogień i dbają, by drżał wśród rozżarzonych kawałków drewna. Są to wielkie, płomieniste, jakby postacie ludzkie o żółtych oczach.
Parlady są postaciami o nieokreślonym kształcie, złożonymi z bladoniebieskiej lub szarej mgły. To dzięki nim mamy chmury, wiatr, a łąki wieczorami zasnuwa mlecznobiała rzeka.
Ghoby, zaklęte w każdym drzewie i kamieniu pękate i silne duchy przypominają wielkie postacie o kamienistej skórze poprzecinanej wzorami na kształt zielonych, pulsujących żył.
Niksy, stworzone z zielononiebieskiej aury duchy nieustannie drżą i kołyszą się migocząc w kroplach deszczu i kłębiąc się w morskich falach.
Duchy żywiołów, zwane także żywiołakami dbają o spokój i harmonię w przyrodzie. Choć są wszechobecne niemal niemożliwe jest, by zwykły czarodziej je zobaczył; zaszczytu tego dostępują tylko mistrzowie: ogńmistrzowie, wiatrmistrzowie, ziemmistrzowie i wódmistrzowie.

Czasami żywiołakami zostają wybitni mistrzowie, którzy na tyle ukochali swój trygon, by oddać za niego życie. Przykładami takich czarodziejów są założyciele Vivaltu – Nevon Volden, Minasli Erbach, Solveig Ertalsson i Vanja Mattiasdatter.

Istnieje jeszcze kilka istot eterycznych, które tylko musnęliśmy w całej historii badania stworzeń magicznych. Są one tajemnicze, niepoznanie, często zmieniające postać, przebiegłe i nieprzewidywalne. Stanowią wielką zagadkę dla magizoologii. Do takich stworzeń nalezą np. demony, widma.

Hermiona_Grengr

Świetna księżka przyda się Wink

Aisza Blue

mam nadzieje Smile

Hermiona_Grengr

heh:)

Aisza Blue

oby były zad.dom. z tych podręczników Very Happy

Hermiona_Grengr

ma taką nadzieje

Aisza Blue

Hermiona_Grengr

Aisza Blue

Hermiona_Grengr

*co szczeżysz te zęby pomyślał Razz

*